Einn sat ég, einn
hjá alfaravegi
um hádegi í haustrauðri sól.
Og stigháir fákar
með fjúkandi manir
fram hjá mér þutu
án myndar og hljóðs.
Og vitund mín gróf sig
í myrkur og moldu
með sóttheitum unaði
svita og blóðs.
Og hjarta mitt sló
undir stálofnum stakki
hins sterkasta manns.
Mín leyndasta kennd
og minn dimmasti draumur
lýstu sem eldur
úr augum hans. |