Minningarósin drúpir dauf
dáinna sumarvikna.
Vindarnir bera visnuð lauf,
vallarins liljur blikna.
Lykur um dofna lirfu skel,
litlu fiðrildin geymir vel
moldin mjúka og rauða,
móðirin lífs – og dauða.
Hljóðlega ómar haustsins stef
harmi og kvíða þrungið,
þar sem andvarinn sveigði sef
sólrauðu gulli slungið.
Bærist í hylnum branda smá,
bíður vetrarins kalda dá;
blakar hún bleikum ugga,
blundar í dimmum skugga.
Hérna beið þín um bjarta nótt
brúður í óttuskini
ástfangin, meðan allt var rótt
undir döggvuðum hlyni:
Manstu ekki hvernig himinninn
hjúpaði græna lundinn þinn
– lundinn sem lágum greinum
lyftir frá mosa og steinum?
Sölnuð og lifrauð líkt og blóð
lyngblöð á jörðu drjúpa.
Upp úr fjalldrapans fölu glóð
flýgur ein vetrarrjúpa:
Neðan við tindsins hvíta hött,
hulin við gljúfrin myrk og brött
milli klökugra kvista,
kýs hún um sinn að gista.
Óðfluga hverfur hljótt og kalt
hrímland í faðmi nætur:
Þú ert lifandi, annað allt
andvana þér við fætur.
Hvíslar þó tunga handan við
hugans og augans þrönga svið
orðum að hlust þíns hjarta
hauströkkrið gegnum svarta:
Norðurljósanna bjarta brim
birtu mun til þín stafa!
Eins og skógarins unga lim
áttu hinn gullna safa
ferskan í æðum fólginn, þótt
frostin herði um langa nótt:
Dámagni dauðans eyddu,
draum þinn til sigurs leiddu! |