Í grænni kyrrð við stríðra strauma nið,
strengleik sem svalar vegamóðri þrá,
á stráum vorsins undir ungum greinum
einförull gestur ríð ég hægt fram dalinn.
Um laufið flögrar léttur aftansvalinn
í leit að náttstað, skjóli í heiðarfaðmi,
um seiðmátt tærra tjarna, móalinda,
tinda og runna syngja fjaðrir hans
og tengja hug minn töfrum þessa lands:
að týna því sem var og gleyma mér
í heimi blárra hæða. Sekur maður
sem hraðar sér úr byggðum fleygum iljum
teygi ég klárinn. Sjá, með sól á þiljum
og signa hurð að rökkurdimmum göngum
og þrastasöng um lág og lotin þök
rís lítill kotbær upp úr grænum hól.
Og þarna stendur kona í rauðum kjól
við krosstré ljórans ung og gullinföl
og svöl og mjúk í móðu húmsins inni.
Minningin vefur gliti heitrar þrár
um þig, um vorið bak við bliknuð ár,
og bros þitt ljómar við mér: hversvegna er
hún ekki þú og bíður barn á gægjum,
og bæarkrílið litla höllin okkar?
Draumurinn forni dregur enn og lokkar.
Dögglituð heiðin vakir eftir mér. |