Þú hvarfst inn í skuggann,
skeiðbrimir týndra himna,
að þreyja í myrkri
við minning um söngfáin hvolf,
svið þau sem dynhófa
dýrast eggjuðu forðum
í dögun á vori
og dundu við vængjaslátt.
Kom þú úr skugganum,
skeiðbrimir týndra himna,
þó dynhófa bíði nú
dreyrug og sviðin jörð,
vopnbitnir lýðir,
lönd og álfur í sárum,
þornaðir brunnar,
börn án verndar og skjóls.
Kom þú úr skugganum,
skeiðbrimir, hættu að syrgja
himna sem týndust,
hvolfin söngfáð og björt.
Hlustaðu á kallið:
kvaldir og smáðir vilja
að bæn þeirra lyftist
við líknsaman vængjaslátt. |