Alfaðir rennir frá austurbrún
auga um hauður og græði.
Glitrar í hlíðinni geislarún,
glófaxið steypist um haga og tún.
Signa sig grundir við fjall og flæði, –
faðmast í skrúðgrænu klæði.
Þýtur í smávængjum grein af grein,
grösin við morguninn tala;
morar af lífi hver moldarrein,
maðkurinn iðar við grátandi stein.
Héraðið roðnar og rís af dvala.
Rýkur við hóla og bala.
Heiðanes skaga á hendur tvær,
háfjöll í suðrinu rísa.
Norðrið er opið; þar Ægir hlær,
auðugur, djúpur, og sandana slær.
Gráblikur yzt fyrir landi lýsa,
líkast sem bjarmi á ísa.
Norðan að Sléttunnar stálblá strönd
starir úr lognboða róti.
Fóstra, hún réttir þar hægri hönd,
harðskeytt og fengsæl, í útstrauma rönd.
Lætur við eyra sem lífæð þjóti.
Leikur þar „Jökla“ í grjóti.
Fangamark árinnar, band við band
blikar, í sveitina grafið.
Starengi blakta við blakkan sand,
bæina hillir í óskanna land.
Flaumar og sund – allt er sumri vafið,
syngur og leiðist í hafið.
Ásbyrgi, prýðin vors prúða lands,
perlan við straumanna festi,
frjótt eins og óðal hins fyrsta manns,
fléttar hér blómin í hamranna krans.
Standbjörgin kveðjunni kasta á gesti –
kringd, eins og járn undan hesti.
Sögn er, að eitt sinn um úthöf reið
Óðinn og stefndi inn fjörðinn.
Reiðskjótinn, Sleipnir, á röðulleið,
renndi til stökks yfir hólmann, á skeið,
spyrnti í hóf, svo að sprakk við jörðin, –
sporaði byrgið í svörðinn.
Tindrar í lundinum ljóragler.
Lúta sjást smalar til berja. –
Hóftungumarkið í miðju er,
mannsauga rammara vígi ei sér;
vildi hér nokkur í heimi herja,
hefðum vér nokkuð að verja?
– – Náttúran grípur mig, himinheið.
Hér er sem lúður mig veki.
Horfi eg á drenginn við högginn meið,
hitti mig sjálfan á barnanna leið,
öll verður vizkan að æskubreki,
einfeldnin guðdómleg speki.
Það, sem ég ann, ber nú opinn knör
úti, með vonum og kvíða.
– Leiftrar við svipur af sigurför.
Syrgjandi, fagnandi rek eg mín kjör.
Morgun og sumar og mann skal líða.
Móðir vor ein á að bíða.
Volduga fegurð, ó, feðrajörð,
fölleit, með smábarn á armi,
elski þig sveinar hjá hverri hjörð,
helgist þér menn við hvern einasta fjörð.
Frjáls skaltu vefja vor bein að barmi,
brosa með sól yfir hvarmi. |