Ég stari út yfir storð og mar;
á steini ég sit, þar sem byrgið var,
og hallast að hrundum þústum.
Ég lít í kring yfir kot og sel,
yfir kroppaðar þúfur, blásinn mel,
og feðra frægðina’ í rústum.
Og hálfgleymdar sagnir í huga mér
hvarfla um það, sem liðið er,
og manninn, sem hlóð þetta hreysi.
Mér er sem ég sjái hið breiða bak
bogna og reisa heljartak
í útlegð og auðnuleysi.
En einkum er mér sem ég heyri hljóm
af hreinum og djúpum karlmannsróm
í dýrri og dulri bögu.
Þau orð og þau svör, – þeim ann ég mest,
öflug og köld – þau virði ég bezt
í Grettis göfugu sögu.
Hann ætíð var gæfunnar olnbogabarn,
úthýstur, flæmdur um skóg og hjarn,
en mótlætið mannvitið skapar.
Það kennir, að réttur er ranglæti, er vann –
og reyndi það nokkur glöggvar en hann,
að sekur er sá einn, – sem tapar?
Hans lund var blendin og bitur hans hjör,
og beisk voru líka öll hans kjör,
því er hann nú góður genginn.
En áður en skráð var hans æviskeið,
áður en fjörbaugsmanninn leið,
þá unni’ honum fár – eða enginn. |