(Brot)
Við kirkju hér er Hallgríms gröf
Og Hallgríms lind í túni,
Sem blessun sína gaf að gjöf
Sá guðs vin dygðum búni,
Og vildi að líkn hún léði drótt
Sem lífmynd skær af hinnar gnótt,
Þar huggun öðlast, heilsu og þrótt
Inn hrelldi, veiki og lúni.
En sú, er æðri svölun gaf
Og svall mót heimsins ergi,
Sú lind, er skáldið laust með staf
Úr ljósu trúar bergi,
Sú kraftalind hins kristna móðs
Rann kynslóð héðan fram til góðs,
Svo fagurtær í fylling óðs,
Að fegri getur hvergi.
Hvort sat hann fyrr und fjalli hér
Við fuglasönginn blíða,
Sem heillar þann, er hlusta fer,
Svo hugur berst ei víða?
Og undi’ hann sæll um eina stund,
Sem einbúinn í sínum lund,
Þá ómur kvað frá æðri grund,
Þar ár sem stundir líða?
Það veit eg ei, en hans í hlíð
Mér hugljúft er að ganga
Og kveða með um fjöllin fríð
Og fögur blóm, sem anga.
Þar lít eg yfir láð og sæ
Í ljóma, sem ég skýrt ei fæ,
Og hreinan finn þar blíðheims blæ
Mér baða hlýtt um vanga. |