Sól fer eldi
um svanatjarnir
og silfurvoga,
rennir sér bak við
reginhafið
í rauðum loga.
Söknuð vekja
síðustu geislar
sólarlagsins.
En svefnveig dreypir
í sálir jarðar
systir dagsins.
Bregður á landið
brosi mildu
frá blómi og stráum.
Vornóttin laugar
vængi sína
í vogum bláum.
Fegurstu perlur
fjaðra sinna
hún foldinni gefur.
Aldan niðar
við unnarsteina,
og Ísland sefur. |