Ég var í Vaglaskógi,
í vorsins græna ríki,
og þar er alltaf ilmur,
þó aðrir skógar svíki.
Ég varð að villimanni,
sem vorsins söngva nýtur
og elskar grænar greinar
og guði einum lýtur.
Ég var í Vaglaskógi,
og vorið hló í kvistum.
Ég drakk af djúpum skálum
þá dögg, er svalar þyrstum.
Um loftið þrestir þutu,
og þá var margt, sem skeði.
Þar logar allt af lífi.
Þar ljómar allt af gleði.
Er sólin boðar sumar
um sveit og fjöll og voga
og blóm og bjarkakrónur
sem brúðarkyndlar loga
og allar elfur syngja
um ást og bjartar nætur,
þá breytast mennskar meyjar
í mildar skógardætur.
Ég var í Vaglaskógi
og veit af lundi einum;
þar ríkir rökkrið helga;
þar rignir óskasteinum;
þar glitrar allt af gleði,
er góðir vinir mætast,
og þar lét drottning dagsins
minn draum og vonir rætast.
Þar batt ég brúðarsveiginn
og brjóstið heita kyssti.
Á bjarkarstofninn sterka
ég stafi okkar risti ...
Og allt er ilmi vafið,
og allar greinar hjala
og mæla á því máli,
sem minningarnar tala.
Ég verð að villimanni,
er vorsins klukkur hringja.
Ég fagna eins og fuglinn,
sem fæðist til að syngja.
Það falla af mér fjötrar,
er fyrstu laufin gróa,
og ég verð ör og ungur
af ilmi grænna skóga. |