|
|
|
|
|
|
 |
|
|
© Haukur Snorrason/photos.is
|
|
|
Óttan felldi sín blátár
á grös og skóg
og jörðin varð svöl og djúp
undir fótum mínum
og mér þótti snöggvast
fölva á brjóst mitt slá
og feyskin bein mín verða
og beygur greip mig.
Þá heyrist mér hvíslað lágt
eins og lokist blóm:
þú ert vor fyrir þúsund árum. |
|