© Haukur Snorrason/photos.is
Óttan felldi sín blátár
Óttan felldi sín blátár
á grös og skóg
og jörðin varð svöl og djúp
undir fótum mínum
og mér þótti snöggvast
fölva á brjóst mitt slá
og feyskin bein mín verða
og beygur greip mig.
Þá heyrist mér hvíslað lágt
eins og lokist blóm:
þú ert vor fyrir þúsund árum.
Stefán Hörður Grímsson