Þrútið var loft og þungur sjór,
þokudrungað vor.
Það var hann Eggert Ólafsson,
hann ýtti frá kaldri Skor.
Gamall þulur hjá græði sat,
geigur var svip hans í,
hann mælti við Eggert Ólafsson:
„Mér ógna þau vinda-ský“.
„Ég sigli’ ei skýin, ég sigli sjá!“
svaraði kappinn og hló;
„ég trúi á Guð, en grýlur ei,
og gleð mig við reiðan sjó“.
Gamall þulur frá græði hvarf,
gegndi með þungri lund:
„Þú siglir ei þennan sjó í dag,
þú siglir á Guðs þíns fund“.
Það var hann Eggert Ólafsson,
hann ýtti frá kaldri Skor,
vindur upp segl og sjálfur við stjórn
settist með formanns þor.
Knúðu rastir knerrir tveir,
komið var rok um svið;
síðasti fugl úr fjarri Skor
flögraði’ á vinstri hlið.
Á búlkanum situr brúður ung,
bleik var hin göfga kinn:
„Ó, Guð! sú báran er brött og há,
hún brotnar í himininn inn!“
„Hækkið þið seglin!“ hetjan kvað,
en Helja skjótari varð;
boðinn skall yfir báru-mar, –
í búlkann var komið skarð.
Það var hann Eggert Ólafsson,
frá unnar-jónum hann stökk,
og niður í bráðan Breiðafjörð
í brúðar örmum sökk.
„Það var hann Eggert Ólafsson“
– Ísalands vættur kvað –;
„aldregi græt ég annan meir
en afreks-mennið það“.
Ef þrútið er loftið, þungur sjór
og þoku drungað vor,
þú heyrir ennþá harma-ljóð,
sem hljóma frá kaldri Skor. |