Hlíðin á móti er hulin mjúkri slæðu,
að hálfu leyti gráu silki dregin.
Með gulum blettum bílar aka um veginn
og bægja frá sér hvítri dalalæðu.
Út um gluggann sýnist mér hún segja
að sólin roði efstu fjallahnjúka.
Í útvarpinu er gömlu lagi að ljúka
og ljós er slökkt á milli tveggja eyja.
Um rjóðan vanga, háls og brúnar herðar
hendur mínar knúnar innri boðum
frjálsar leika, losa hnapp og nælu.
Og næmar mjög til næturlangrar ferðar
um nakið hold í hvítum rekkjuvoðum
þær læðast hægt í leit að fullri sælu. |