Bláfjólu má í birkiskógnum líta.
Blessað sé norðurhvelið sem mig ól!
Hallormur, má þá ei til einhvers nýta
þinn únga vin á nýum sparikjól,
alkominn heim um Atlantshafið hvíta,
og ákveðinn að lifa næstu jól,
floginn sem eingill austrá Fljótsdalshérað
er ángar ljúft við Fljótsins dreymnu ró
og aldrei hefur áður verið þérað:
– á yður prófar hann sína nýu skó.
Ó þvílíkt grín sem þessi panfíll er að
þeinkja og sýngja í yðar græna skóg.
Hann sem fór áður vegarvilt í borgum
og vínin drakk í margri ljótri kró,
hann sem var áður haldinn þýngstum sorgum,
– hugsaði bitrast er hann glaðast hló,
hann sem var áður afglapinn á torgum
er orðinn skáld í Hallormsstaðaskóg.
Ég unni forðum úngmey fyrir handan,
andlausri dúfu á bökkunum við Níl,
þaðan sem uppvex ljúfust fyrir landann
ein lítil sígaretta kend við Fíl.
Úr þessu lifi eg aðeins fyrir andann,
hinn eina sanna fljótsins krókódíl.
Héðan í frá er fortíð mín í ösku
og framtíð mín er norðurhvelsins ljóð.
Líkt og hjá pósti lokuð bréf í tösku
lít ég guðs forsjón – eða heljarslóð.
Bros mitt er ljúft sem brennivín á flösku.
Ég býð þér dús, mín elskulega þjóð.
Máríuklukkan grær á grænum völlum
guðhrædd og prúð sem feimið barn í saung ;
og hún er best af blómunum mínum öllum,
– það borðar hana dalakindin svaung.
Pósturinn gisti að Grímsstöðum á Fjöllum,
gaman er þar um sumarkvöldin laung. |