Kolsvört dauð kanína
með útteygða fætur
á furunálastígnum,
næstum einsog sofandi
Það er stutt í kirkjugarðinn.
Þegar vetrar gerir lítið barn
engil í snjóinn á leiði
ömmu sinnar meðan
mamma þess kveikir á
stormkerti í rökkrinu
og hastar á barnið,
þennan snjóuga englasmið
En nú er sumar,
og kolsvört
dauð kanína
á furunálastígnum |