Ei glóir æ á grænum lauki
sú gullna dögg um morgunstund,
né hneggjar loft af hrossagauki,
né hlær við sjór og brosir grund.
Guð það hentast heimi fann,
það hið blíða
blanda stríðu.
Allt er gott, sem gjörði hann.
Ei heldur él frá jökultindi
sér jafnan eys á klakað strá,
né nötrar loft af norðanvindi,
sem nístir jörð og djúpan sjá.
Guð það hentast heimi fann,
það hið stríða
blanda blíðu.
Allt er gott, sem gjörði hann.
Því lyftist brún um ljósa daga,
þá lundin skín á kinnum hýr.
Því síkkar hún, þá sorgir naga
og sólarljós með gleði flýr.
Hryggðin burtu hverfur skjótt,
dögg sem þorni
mær á morgni,
uns hin raka nálgast nótt.
Þú, bróðir kær, þó báran skaki
þinn bátinn hart, ei kvíðinn sért.
Því sefur logn á boðabaki,
og bíður þín, ef hraustur ert.
Hægt í logni hreyfir sig
sú hin kalda
undiralda,
ver því ætíð var um þig. |