Sighvatur gekk þá suður eftir gerðinu á mót Skagfirðingum.
Hann var í bláum kyrtli og hafði stálhúfu á höfði, en öxi
forna og rekna í hendi er Stjarna hét. Hann hélt um skaftið
fyrir neðan augað og sneri frá sér egginni, en veifði skaftinu.
Sturlunga
Við garðbrot stígur hærukollur af hesti
og hrasar í blóði á skagfirzkum sólskinsdegi:
Ég vildi geta mundað fjöður af fugli,
gleymmérei eða klófífu framan í Kolbein.
Menn halda mig vígreifan, hafi ég öxina Stjörnu.
Hitt, að ég dangla með skaftinu
sjá þeir eigi ...