|
|
|
|
|
|
 |
|
|
© Haukur Snorrason/photos.is
|
|
|
Svo blánar birtan
og nýja öldin er strönd
þar sem glóandi steinar og mosar
og appelsínubörkur ilma.
Í návígi við hafið
smíðum við lífbát
úr dularfullum orðum
þó ég hafi löngum haft
meiri trú á flotmagni þagnarinnar.
Brátt fæðist ný öld
sem hvílir eins og öldungur
í móðurlífi þess liðna
og til hvers að spyrja stjörnurnar
sem náttlangt dansa
um vetrarbrautir?
Við smíðum lífbát
úr ljósi bananahýði
gleði snertingu orðum og ást
brátt verður honum hrint á flot
og gefið nafn.
Í Fjörukaffihúsinu
situr Godot og bíður
fólk talar í hálfum hljóðum
hátíðlegt eins og hér eigi
að lesa upp úr ljóðabók hafsins
eins og himinninn ætli að koma
út úr skápnum á elleftu stund.
Það virðast allir
vera að bíða eftir einhverju
og ég sé að hnullungunum
í Baðstofunni vaxa vængir. |
|