Prenta

Ég berst á fáki fráum
  fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
  hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.

Það er sem fjöllin fljúgi
  móti mér,
sem kólfur loftið kljúfi
  klárinn fer.
Og lund mín er svo létt,
eins og gæti eg gjörvallt lífið
geisað fram í einum sprett.