© Haukur Snorrason/photos.is
Mér dvaldist of lengi
Mér dvaldist of lengi það dimmir af nótt
haustkaldri nótt á heiði.
Ég finn lynggróna kvos við lækjardrag
og les saman sprek í eldinn
barnsmá og hvít og brotgjörn sprek.
Sjá logarnir leika við strauminn
rísa úr strengnum með rödd hans og glit.
Ó mannsbarn á myrkri heiði
sem villist í dimmunni vitjaðu mín
vermdu þig snöggvast við eldinn
fylgdu svo læknum leiðina heim.
Snorri Hjartarson