Prenta

Við Sogið sat eg í vindi,
sækaldri norðanátt,
og þótti þurrleg seta,
þar var af lifandi fátt.

En sólin reis in sæla,
sveipaði skýjum frá;
upp komu allar skepnur
að una lífinu þá.

Og svo var margt af mýi
– mökk fyrir sólu ber –
að Þórður sortnaði sjálfur
og sópar framan úr sér.