Prenta

Þyt leit ég fóthvatan feta,
fold hark en mold sparkið þoldi,
grjót fauk, því gat vakur skotið,
gekk tíðum þrekkhríð á rekka;
rauk straumur, ryk nam við himin,
rétt fór og nett jór á spretti;
ei sefast ákafa lífið;
öll dundu fjöll, stundi völlur.

*

Hryssu tjón ei hrellir oss,
hress er ég þó dræpist ess;
missa gjörði margur hross;
messað get ég vegna þess.

*

Varla má þér, vesælt hross!
veitast heiður meiri
en að þiggja kaupmanns koss
og kærleiks-atlot fleiri,
orðin húsfrú hans;
þegar þú leggur harðan hóf
háls um egtamanns,
kreistu fast og kyrktu þjóf!
kúgun Norðurlands.