Hann var óreiðumaður hinn mesti og illa þokkað-
ur. Var hann dæmdur til þess fyrir afbrot nokkurt
að skríða ávallt á fjórum fótum, að minnsta kosti í
annarra manna viðurvist. ... Einu sinni var hann
á ferð yfir Kerlingarskarð vestra um vetur. Skelldi
þá á hann byl á fjallinu, og varð hann úti þar á
skarðinu.
Gráskinna
Ég sem aldrei
uppréttur mátti ganga,
aðeins brölta á fjórum
og sleikja ruður
með áfellisskuld
og skelfingu aldalanga –
skelli mér suður.
Í farartækinu
fyrnist glæpur minn stórum.
Ég flyt af Kerlingarskarði
í borgarhallir.
Mér fer að skiljast
hve gott er að ganga á fjórum.
Það gera nú allir.