Ljóð

Þú stóðst á tindi Heklu hám
og horfðir yfir landið fríða,
þar sem um grænar grundir líða
skínandi ár að ægi blám;
en Loki bundinn beið í gjótum
bjargstuddum undir jökulrótum –
þótti þér ekki Ísland þá
yfirbragðsmikið til að sjá?

Þú reiðst um fagran fjalladal
á fáki vökrum götu slétta,
þar sem við búann brattra kletta
æðandi fossar eiga tal,
þar sem að una hátt í hlíðum
hjarðir á beit með lagði síðum –
þótti þér ekki Ísland þá
íbúum sínum skemmtan ljá?

Þú komst á breiðan brunageim
við bjarta vatnið fiskisæla,
þar sem við áður áttum hæla
frístjórnarþingi frægu’ um heim;
nú er þar þrotin þyrping tjalda,
þögult og dapurt hraunið kalda –
þótti þér ekki Ísland þá
alþingi svipt með hrellda brá?

Nú heilsar þér á Hafnarslóð
heiman af Fróni vinaflokkur;
við vitum glöggt að anntu okkur,
frakkneskur maður frjálsri þjóð;
því andinn lifir æ hinn sami
þótt afl og þroska nauðir lami.
Menntanna brunni að bergja á
besta skal okkur hressing ljá.

Vísindin efla alla dáð,
orkuna styrkja, viljann hvessa,
vonina glæða, hugann hressa,
farsældum vefja lýð og láð;
tífaldar þakkir því ber færa
þeim sem að guðdómseldinn skæra
vakið og glætt og verndað fá
viskunnar helga fjalli á.

Þvílíkar færum þakkir vér
þér sem úr fylgsnum náttúrunnar
gersemar, áður aldrei kunnar,
með óþreytanda afli ber.
Heill sé þér, Páll! og heiður bestur!
hjá oss sat aldrei kærri gestur.
Alvaldur greiði æ þinn stig!
Ísland skal lengi muna þig.