Ljóð

Það kallar þrá í þögn og erli dags,
í þysi grárra nótta
úr ljósri firð, úr grasi gróins stígs,
þú gekkst þar barn, fannst lífið verða til;
yfir þér gnæfðu hnitbjörg helgra vætta
með höggna dranga, steindar hurðir
og veittu öllu vörn og skjól,
úr véum þeirra heyrðir
þú ómsælt heiðið huliðsmál
sem hjartað nam í trú og gróðurró.

Þú manst og vakir nístur angist, nú
er nóttin rauð og fjarskinn kallar á þig
og skipar: Rístu af velktum beði, bú þig
á braut úr sofnu fangi!
Þú stendur einn við opnar dyr
alls sem þú vannst þér, skoðar hug þinn betur
og hverfur út og gengur lengi, lengi,
því leiðin burt og heim með naktar rætur
er grýtt og löng og færðin þung um fokin spor
unz fjallið lyftir brúnum döggvaðs steins,
fjallið þitt eina, strjálað stjörnueldum
á ströndu draumlands þíns.

Flughamrabratt og rökkurdimmurautt
rís það úr breiðum öldum
laufgrænna hæða, löðri hvítra blóma
og lágum móagárum. Þú ferð stillt og hljótt
þinn gróna veg um djúpsins myldnu dul
að dyrum læstra heima
og sökkvir bæn í fjallsins hljómahyl:
Heilögu vættir, takið mig í sátt!

Þú hlustar, heyrir þung
högg gjalla, sleggjur rísa, falla ótt
og fast og hátt, og belgi þjóta, blása
í brimsog rauðra loga, þjöl og töng
gæla við stál, en heitar eggjar hvæsa
í herzluþró.
Og bergmálsöldur blóðs þíns falla, rísa,
og brjóst þitt drekkur aflsins gný.

Hvar er þitt friðarathvarf, gróðurhlé
þíns innsta draums og hjartans vörn?
Þú horfir upp um gnúpsins gneypu múra
í geig og spurn;
þar sérðu neista sindra um ljóra,
sólhvítra stjarna él
þyrlast um bergið, sogast út í svartan geim,
Svaninn og Drekann, Vagnsins miklu hjól,
sem rista á hvolfið rúnir fáðar eldi:
rök þín og dóm.

Rök þín og alls sem er. Frá tregans gjaldi
flýr enginn, sízt í gömul spor;
í skjóli fjallsins, þar sem von þín var,
er veröld þrotlauss stríðs í fyrirsát.
Það streymir að þér máttur, ógn og mildi,
minningin hverfur inn í nýar þrár
og inn í bjargið þar sem hjarta heimsins slær
við hörgsins roðna grjót
í sigurþyrstri sóun, sköpun: Gef
þig sjálfan, gef þig allan dýrð og valdi
lífsins, þér sjálfum, þú ert þetta líf,
það sem þú vinnur til og færð að gjöf!

Og þráin forna, ung og eldi skírð,
sem áður dró þig bleikan flóttamann
til upphafs þíns í dreymdri klettakyrrð,
kallar þig heim á ný til starfs og skyldu
og ögrar þér: Dvel eilífð fjallsins háður
við aflinn smiður, málmur, loginn rauður,
og slá í órofsönn
ef ekki sverð, þá gullin stef á skjöldu!