(Undir skólans nafni)
Þökk sé þér, vinur,
velgjörari,
skjöldur skóla vors!
Oss var ásjá þín
oftar reynd
en að hún oss gleymst geti.
Glaðir vórum,
og þú gladdist með –
vórum sjúkir ið sama,
þá kom hönd þín
hjálp að rétta
fremst sem góður gat.
Höfumat annað
til endurgjalds
þér en þakkir sýna
og að brúka
best sem vitum
allt er veittir vel.
En landsins faðir
sem lagði þér
verðug völd í skaut,
metur mannkosti
að maklegleik –
heiðri og hylli launar.
Spyrnir ey
við ísafjötrum;
sér á suðurvegu:
hví ertu, Fjeldsted,
foldar ljós
senn af sjónum liðinn!
Máa landi
löngum tölum
söknuð sárri vekja;
brosa vinir
þó und brjósti sé
hjarta harmi spennt.
Nú hefir Esja
aldið höfuð
skýjatrefli skautað,
byltast bólstrar
því á bröttum tind
beina byrir flug.
Ríður Rán
á reyðarbaki,
dökkar dætur rísa,
sú skal sveit
yfir svalan mar
leiða landsins vin.
Flokk sér eg annan
til fylgdar þér,
sér eg skærri skara:
það eru góðverk
gjörð í landi,
þakkir þeirra er nutu.
Svo hefir gömul
úr garði búa
móðir viljað mög;
heill far þú, Hoppe!
hjá oss skal
nafn þitt niðjum gefið.
Líttu mót vestri
yfir ljósum tind
Snæfells stjörnu blika;
það er orðstír þinn,
hvers aðalskin
bíður betri daga.
Hann oss lýsir
meðan land byggist,
en ef það í sjó um sígur,
himinvængjað
man ið helga ljós
til hærri heima fljúga. |