Sekkur í voginn
syngjandi lindar
silfurstrengur.
Lækurinn kliðar
á leið til þagnar,
og lagvís áin
fossar um gljúfur,
fellur í vatnsins
faðm – og er ekki lengur.
Skynja ég lindina,
lækinn og ána
líkt og mig dreymi.
En kyrrlátt vatnið
sem vatni safnar
verður æ dýpra:
ég eygi hvergi
elfi né sytru
sem úr því streymi!
Þó skilar það aftur
öllum lindum
sem í það renna,
hverjum dropa úr læknum
og dynjandi ánni
um dulinn farveg,
ósýnilegan
augum mínum
– utan við sjónhring þenna. |