Hefur þú verið hjá Valagilsá
um vordag í sólheitri blíðu?
Kolmórauð, freyðandi þeytist hún þá,
og þokar fram stórbjörgum gilinu frá,
sem kastast í ólgandi straumfalli stríðu.
Orgar í boðum, en urgar í grjóti,
engu er stætt í því drynjandi róti.
Áin, sem stundum er ekki í hné,
er orðin að skaðræðisfljóti.
Hefur þú gengið að gilinu þá
til gamans, á meðan þú bíður?
Því fyrst eftir miðnættið minnkar á,
og meðan er skemmtun gljúfrið að sjá,
hve grenjandi hrönnin við hrikaberg sýður.
Hanga þar skuggar á hroðaklettum,
hengdir draugar með svipum grettum.
Standberg við standberg þar hreykjast upp há,
með hamrasvip, fettum og brettum.
Kom þú í gilið, en haf eigi hátt,
þeir í hömrunum þola það eigi.
Verði þér hlátur, þá heyrir þú brátt
þeir hljóða svo dimman úr hverri átt;
þeir vilja að allt, nema áin, þegi.
Þeir eru einvaldir í því gili,
ótal búa í svörtu þili,
gnísta tönnum við barinn botn
og byltast í grænum hyli.
*
Nú er loks komin næturstund,
og nú sýnist árvatnið blárra.
Drýpur af stráum og döggvot er grund.
Mig dreymdi, að nú væri skárra.
Hestarnir híma’ upp á völlum.
Gljúfrið er draugslega dimmt,
og drungasorti á fjöllum.
Straumur freyðir og stekkur hátt,
steinar í botni skarka,
sogar strengur og suðar kátt.
En – samt held ég láti nú slarka.
Ég ætla að sjá hvað setur,
hvort sjóðandi straumiðufall
eða brjóstþrekinn klár hefur betur. |