Bjarma stafar líkt og logi
laufrautt kjarr hjá bláum vogi.
Bráðum verður svalt hjá Sogi,
söngvalaust og dauðahljótt.
Þó að hreinn sé himinbogi,
hver veit nema fjallið togi
hvítan serk á sig í nótt.
Gestur heima hættir veiðum,
horfir á tæran strauminn freyð’ um
móbergsrif á mjóum eiðum
meðan hann raular gamalt lag.
Anganhöfug átti leið um
unglingsbrjóst á þessum heiðum
hamingjan einn horfinn dag.
Reifist hrími runninn gljúpi,
rjóðrið bleika nóttin hjúpi,
merli vetur mjöll á núpi,
minning sú fer aldrei burt.
Sorgarblíð í sefans djúpi
söm er hún löngum – eins og drúpi
í tunglskinsmóðu mjaðarjurt.
... Eins og hvít í húmi drúpi
hamingjunnar granna jurt. |