Þar sem aldrei á grjóti gráu
gullin mót sólu hlæja blóm
og ginnhvítar öldur gljúfrin háu
grimmefldum nísta heljarklóm,
kveður þú, foss, minn forni vinur,
með fimbulrómi sí og æ.
Undir þér bergið sterka stynur
sem strá í næturkulda blæ.
Kveður þú ljóð um hali horfna
og hetjulíf á fyrri öld.
Talar þú margt um frelsið forna
og frægðarinnar dapra kvöld.
Ljósgeislar á þér leika skærir,
liðnir frá sól í gegnum ský.
Regnbogalitir titra tærir
tröllauknum bárum þínum í.
Ægilegur og undrafríður
ertu, hið mikla fossaval;
aflrammur jafnt þú áfram líður
í eyðilegum hamrasal.
Tímarnir breytast; bölið sára
það brjóstið slær, er fyrr var glatt;
en alltaf söm þín ógnarbára
ofan um veltist gljúfrið bratt.
Stormarnir hvína, stráin sölna,
stórvaxin alda rís á sæ,
á rjóðum kinnum rósir fölna
í reginköldum harmablæ,
brennandi tár um bleikan vanga
boga, því hjartað vantar ró –
en alltaf jafnt um ævi langa
aldan í þínu djúpi hló.
Blunda vil ég í bárum þínum,
þá bleikur loksins hníg ég nár,
þar sem að enginn yfir mínu
önduðu líki fellir tár.
Og þegar sveit með sorgarhljóði
syngur döpur of ann’ra ná,
í jörmunefldum íturmóði
yfir mér skaltu hlæja þá. |