Jarpur skeiðar fljótur, frár,
fimur reiða-ljónið,
snarpur leiðar gjótur, gjár;
glymur breiða frónið.
– – –
Dauðra jóa dölum í, þar dvínar elli,
fundust þeir á fögrum velli.
Brúnn og Rauður rennast að á rosknum fæti,
hneggjuðu vakrir vina-læti.
Við fagra læki, grösin græn og gróðrar blóma,
þeir velta sér í vallar ljóma.
– – –
Upp hljóp ei Grátoppi
enn þótt melar brenni,
elding líkur frjó foldar
fremri góðhestum lemur,
freyðir og öskrar óður,
er mél tálma gera;
augnblik ef taum slakar,
ei prófast skil hófa. |