Hér er fækkað hófaljóni –
heiminn kvaddi vakri Skjóni;
enginn honum frárri fannst; –
bæði mér að gamni’ og gagni
góðum ók ég beisla-vagni
til á meðan tíminn vannst.
Á undan var ég eins og fluga;
oft mér dettur það í huga
af öðrum nú þá eftir verð. –
Héðan af mun ég hánni ríða, –
hún skal mína fætur prýða,
einnig þeirra flýta ferð.
Lukkan ef mig lætur hljóta
líkan honum fararskjóta,
sem mig ber um torg og tún:
vakri Skjóni hann skal heita;
honum mun ég nafnið veita
þó að meri það sé brún. |