Ég heyrði þá syngja, ég sá er þeir flugu
mót svalandi blænum,
þá grænt var í hlíðum og geisladýrð hvíldi
sem gull yfir sænum.
En loftvegir blánuðu, laðandi fjarri,
hve langt var að ströndum.
Og vorskýin mændu, sem marmarahallir,
í morgunsins löndum.
Ég bað, er þeir hurfu mér hátt yfir fjöllin
og hreimarnir eyddust,
að þeir mættu líða eins langt út í geiminn
og litirnir breiddust.
– Í hafið þeir féllu – og hljótt er nú orðið
að háfjallabaki,
þar heyrist ei bergmál af blíðróma söngum
né blikvængjataki.
En loftvegir blána í laðandi fjarska;
hve langt er að ströndum!
Og hver veit þó nema að svanir þeir syngi
í sólfegri löndum? |